Als je jezelf voor kunt stellen dat je het kan, dan kan je het ook. #ikliepdemarathonvanRotterdam
Ik had niet durven dromen dat ik ooit de marathon zou lopen. Maar toen in 2020 de wereld er ineens anders uit zag, veranderde dat…
Als kind had ik de overtuiging opgebouwd dat ik niet kon hardlopen. Pas als er een bal aan te pas kwam, kon ik in actie komen. Een ‘zinloos’ rondje hardlopen was niet aan mij besteed. Inlopen tijdens sporttraining? Bah bah. Ik liep (letterlijk) de kantjes ervan af en een boek vol smoesjes en excuses. Coopertest op school? Mij niet bellen. Al na 30 meter zat die stem in mijn hoofd. Stop maar, dit is niks voor jou. En ik? Ik luisterde naar die stem.
En toch, als ik naar hardlopers keek… Het leek me heerlijk als je dat zou kunnen, lekker een ontspannen rondje rennen. Helaas niet voor mij weggelegd. Dacht ik.
Toen de sportscholen in maart 2020 als gevolg van corona sloten, zocht mijn man het alternatief van hardlopen. Ik vond dat maar vervelend, omdat het mij het gevoel gaf dat ik ook in actie ‘moest’ komen. Maar ergens binnenin werd ook een vuurtje aangewakkerd. Het leek me altijd al heerlijk als je gewoon een rondje zou kunnen rennen. Niet met je tong op je knieën, maar gewoon ontspannen.
Helaas zat die vroege overtuiging me al mijn hele leven in de weg…
In April 2020 trok ik toch de schoenen aan. Met alles wat ik in de jaren daarvoor had geleerd over patronen en overtuigingen, jezelf veilig voelen, etc ging ik op pad. En voor het einde van de straat was die stem er weer die zich afvroeg waar ik in hemelsnaam mee bezig was. Ik negeerde de stem, stelde mezelf gerust, sprak mezelf moed in en bedankte in gedachten, mijn lijf, keuzes en vaardigheden. Dit deed ik elke keer dat ik ging lopen. Binnen no time liep ik 5km op een ontspannen manier, zonder die stem die zei dat ik iets niet kon. En ik kon er nog van genieten ook! Want als ik een rondje aan het lopen was, kwam ik tot mezelf. In de stilte tijdens het lopen hoorde ik de fluisterstem, de stem van mijn zuivere intuïtie. In de stilte zaten de antwoorden op diverse vragen die me bezig hielden.
Een paar maanden later wisselde ik een paar keer per week de 5 en 10km af. Vooraf bepaalde ik het aantal kilometers. Daarmee kon ik de discussie in mijn hoofd stoppen. De discussie of ik niet toch wat minder zou lopen (want koud, moe, warm, hard gewerkt, je kent het wel). Tevens stelde ik mezelf standaard de eerste kilometer gerust (ik kan dit) en bedankte nog steeds mijn lijf, wilskracht en alles wat ik maar kon verzinnen op dat moment. Zo transformeerde ik die vroege overtuiging van niet kunnen hardlopen en had ik er werkelijk plezier in.
In november ’21 sloot voor mij wederom de sportschool. Ik besloot eens wat verder te gaan lopen en liep een paar keer een halve marathon. Toen mijn broertje (frequent marathonloper) begin 2022 tegen mij zei: als jij een halve marathon kunt lopen, kun je ook een hele, werd het vuurtje nog iets verder aangewakkerd. In januari ’22 besloot ik te gaan trainen voor de marathon van Rotterdam. Trainen voor de marathon doe je niet alleen fysiek. Het heeft met je totale leefstijl te maken, beweging versus rust ofwel zelfzorg, zelfliefde en energiemanagement. Het fysieke gedeelte was gewoon mijn trainingsschema volgen. Maar ook emotioneel (verantwoordelijkheid nemen voor jezelf), mentaal (hoe praat je tegen jezelf) en spiritueel (je mate van bewustzijn) hebben aandacht en toewijding nodig. ‘Project marathon’ werd het voor mij. In het hele proces pakte ik nog veel meer overtuigingen aan die me in het dagelijks leven niet helpen en groeide het vertrouwen in mezelf op veel meer dan alleen hardlopen. Daarnaast zag ik mezelf in gedachten al zeker 30 keer over de finish op de Coolsingel gaan. Geen twijfel dat ik die marathon ging lopen.
Op 10 april 2022 kwam alles bij elkaar. Amper 2 jaar nadat ik voor het eerst mijn hardloopschoenen had aangetrokken, stond ik aan de start. Vooraf had ik al gezegd. Die medaille staat niet alleen voor die 42km rennen. Die staat voor mijn hele proces van groei en zo zal ik er altijd naar kijken.
In 2022 rende ik een rondje door mijn ‘eigen’ Rotterdam. Het was pittig en ik zal niet zeggen dat ik het héle rondje heb genoten, maar wat een ervaring. Geloof me, als je je écht kunt voorstellen dat je iets kan, dan hoef je het alleen maar te doen.
Met dank aan alle lieve berichtjes vooraf (en achteraf), supporters onderweg (met name mijn man en kinderen). De grootste dankbaarheid gaat echter uit naar mezelf: I did it my way!
Comments